On safari and the coming end of my trip...

Jambo allemaal!

Het op safari gaan was absoluut een unieke en prachtige ervaring, eentje die me altijd bij zal blijven. 
We moesten eerst zo'n drie uur rijden naar het Tsavo East Park in de matatu van onze zeer ervaren 'driver', Last. We kwamen om 9:00 aan en zijn meteen het park ingetrokken. Het weer was gelukkig perfect: een paar schapenwolkjes in een blauwe lucht en droge warmte van zo'n 28 graden. 
Het dak van de matatu kon omhoog en we hadden alle ruimte voor ons drieën om te staan en heen en weer te lopen. Het was heerlijk om twee dagen lang rond te rijden in zo'n immense uitgestrektheid van dit typische Afrikaanse landschap met de wind die continu langs je heen wappert. 
Het was fijn dat het leek alsof we helemaal alleen waren, geen andere toeristen.
Voordat we vertrokken zei Last heel duidelijk en begrijpelijk: "Safari is all about luck, I cannot guarantee anything." Nou, wij hadden ontzettend veel geluk! Echt waar; we hebben ongelooflijk veel dieren gezien en ook op hele dichte afstand. 
Ik denk dat we wel zo'n ruim 200 olifanten zijn tegengekomen: in kleine en in gigantische aantallen, jonge en oude, stapvoets in een rijtje achter elkaar, badderend en spelend in het water, in de verre verte en op 5 meter verwijderd van m'n hand, glimlachend en aanvallend. Olifanten zijn zulke mooie dieren om te bekijken, dat werd gewoon niet saai. Er was wel één moment waarbij we de stuipen op het lijf werden gejaagd. Er stak een groep olifanten het pad over en daarom moest Last vrij hard remmen. Hierdoor schrokken de olifanten, maar ze liepen wel gestaag door naar de overkant. Maar plotseling draaide de grootste van de groep zich om en kwam op ons busje afstormen terwijl hij trompetterde en zijn kop schudde. Last moest vliegensvlug zijn voet op het gaspedaal zetten om weg te komen voor deze bijna-aanval. We waren ons echt lam geschrokken: zit je al een heel weekend lang rustig naar vrolijke olifanten te kijken, overkomt je dit ineens. Last vertelde dat het waarschijnlijk kwam doordat deze olifant getraumatiseerd was door zo'n voertuig als de onze. Olifanten onthouden namelijk álles wat hen is overkomen en wanneer hun familie bv. slachtoffer is geweest van stropers, dan staat alles wat hier mee te maken heeft in hun geheugen gegrift. Waarschijnlijk wilde deze olifant zijn familie beschermen, heel logisch natuurlijk.

Verder hebben we veel zebra's, impala's, gazellen, waterbokken, wrattenzwijnen, hartbokken, digdig's, struisvogels, buffels, nijlpaarden en giraffe-hertjes gezien. 
 Vooral die rode aarde van dit gebied, gaf een schitterende gloed over de dieren (rode olifanten) en het landschap. We hadden vooral veel geluk omdat we twee leeuwinnen gezien hebben, waarvan één met twee welpen. Het schijnt heel zeldzaam te zijn om leeuwen te spotten, maar wij hadden een topchauffeur met de scherpste ogen die ik ooit heb gezien. Hij zag alles en kende het park door en door. 

S ‘avonds rond een uur of 7 kwamen we aan bij onze lodges. Het was een super plek met een waterpool vlak voor onze veranda’s waar olifanten en giraffen kwamen drinken s’ avonds laat, s’ nachts en s’ ochtends vroeg. Het was een schitterend beeld. En midden in de nacht werd ik wakker door het getrompet van een olifant. Ik dacht bij mezelf: dit maak ik maar één keer in m’n leven mee!
De lodges waren heel knus, luxe en tegelijkertijd in typisch Afrikaanse stijl. Het eten was heerlijk en de sfeer van deze plek was ook heel gezellig.
De tweede dag zijn we nog dieper het park in getrokken en ook naar een rivier met nijlpaarden en krokodillen geweest. Dit was ineens weer een heel ander landschap. Als je bedenkt dat dit park zo groot is als de helft van Nederland, is het natuurlijk ook logisch dat er veel verschillende landschappen voorkomen en dat maakte het heel afwisselend.

Ik raad jullie vooral aan de foto’s te bekijken (het zijn er wel veel natuurlijk!), want beelden zeggen in dit geval meer dan woorden. Het was echt een ontzettend leuke ervaring: de constante spanning na elke bocht en struik of er iets te zien viel en de kick wanneer we dan inderdaad iets gespot hadden. Het was ook heel fijn dat we een professionele verrekijker hadden, want zoveel dieren vallen helemaal weg in de omgeving.

Maandag en dinsdag stonden wederom in het teken van interviews houden en deze verliepen heel goed: sommige duurden wel drie uur! Terwijl ze van te voren zeiden dat ze echt maar 20 minuten de tijd hadden… Mensen vinden het heerlijk om al hun gedachten, ideeën en ervaringen op tafel te gooien voor een onafhankelijke luisteraar. Bovendien heb ik inmiddels een aardig netwerk opgebouwd; je weet maar nooit wanneer dat nog van past komt, dacht ik zo. Het was ook heel frappant dat één van mijn geïnterviewde aan het eind van het gesprek vroeg of ik een selfie met hem wilde maken: ach ja, waarom ook niet hè?
Het is ook heel leuk dat mensen het zo geweldig vinden dat ik een paar woordjes en zinnetjes Swahili kan. Bijvoorbeeld bij het begin dat ik een interview had en ze vroegen mij hoe mijn naam gespeld wordt, dan zei ik "It is like "dirisha" (=window), but I am not a window ofcourse." Nou, dat bulderden ze van het lachen en was de sfeer meteen goed. Dat is hier zo belangrijk.
Veel mensen hebben mij gevraagd of ik mijn report in het Engels zou willen schrijven en naar hen wil sturen, zodat zij het ook kunnen lezen en dit als feedback kunnen gebruiken. Het is leuk om te horen dat mensen me dus serieus nemen.

Jammer genoeg was er een pijnlijk verhaal over onze huishoudster Amina. Ze spaart al heel lang om ooit haar eigen kapsalon te kunnen oprichten: elke maand had ze een groot bedrag opzij gezet, tezamen met een bedrag van een soort support micro-krediet vrouwengroepje. Ze heeft al 7 jaar een relatie met de vader van haar kind, een man met een alcoholverslaving. En nu kwam ze vorige week vrijdag thuis en bleek dat haar man zijn spullen gepakt had en met al haar geld, dat zij op een speciale verstopplek lag, vertrokken was. Ik vond dit zó erg! Het is zo’n lieve en mooie vrouw en ze doet zo haar best om een goed leven op te bouwen voor haar kind en dan gebeurt dit. Nu moet ze weer helemaal opnieuw beginnen. Zulke dingen gebeuren hier heel veel, maar als het zo dichtbij komt is dat echt pijnlijk om te zien.

Woensdag zijn Ans en ik naar de stad geweest om een aantal souvenirwinkeltjes en de kanga/kikoyomarkt (Afrikaanse doeken) te bezoeken. Het is echt zo’n gekte altijd in deze stad, daar moet je serieus van bekomen. Omdat Ad een paar dagen weg was, vonden Ans en ik het tijd voor een ‘ladiesnight’: heel veel lekkere tapashapjes, een wijntje en een Afrikaanse film. Helemaal leuk, helemaal gezellig! We hebben wel ruim drie uur in de keuken gestaan, maar het resultaat mocht er wezen.

Helaas komt het einde van mijn safari (=reis) in zicht: nog vier dagen en dan vertrek ik weer naar Europa. Het bizarre met vliegen is altijd dat je in een vingerknip ineens totaal ergens anders bent... 
Ik voel me inmiddels zo gewend, vertrouwd en geacclimatiseerd hier: ik wil hier nog helemaal niet weg! Ik heb mezelf en anderen belooft dat ik hoe dan ook een keer terug kom, zodat ik kan zien hoe dit land en dit bedrijf ontwikkeld zijn. Ik hoop echt oprecht dat dit land en deze samenleving de juiste richting op gaan. Kenia is een gek, heftig en prachtig land met een interessant volk. Het afscheid nemen zal zwaar worden. 
Ik zal het missen...