Beginning to feel "home"

Dag allemaal,

Vandaag is het alweer mijn vierde dag hier en ik begin me hier al best wel thuis te voelen. Gek genoeg voel ik me vandaag heel relaxed, moe en sloom. Waarschijnlijk door de hitte, dan neem je toch snel genoeg het Afrikaanse ritme over... Maar misschien ook omdat deze maand gedeeltelijk vakantie is. 

Gister was een dag met heel veel indrukken: we hebben de binnenstad van Mombasa bezocht. Ans en ik werden door Ruben gedropt in een oude toch wel zeer armoedige wijk en zijn vervolgens vanaf daar naar de markt gelopen en daarna naar het kantoor van Mombasa Water & Vitens Evides International (de partnership die ik ga onderzoeken). Ik was echt gechoqueerd door het verkeer hier: een gigantische chaos, echt waar! Het is een drukte van jewelste met snelle kriskrassende "tuktuks" (=soort driewielerachtige overdekte brommers), "matutu's" (=kleine busjes) in allerlei felle kleurtjes en Hakuna Matata-teksten erop, fietsers enorm zwaarbeladen met grote pakketten, voetgangers, pick-ups, personenauto's, geen stoplichten, geen verkeerslijnen en een heleboel getoeter. En het bizarre is: het gaat gewoon goed. Iedereen manoeuvreert erdoor en komt er levend uit! Voor mij zag het er echter uit als één grote warboel, net als de elektriciteitsdraden (ook wel electricityspagetthi). My goodness, als je dat ziet denk je van "Hoe kan dit in hemelsnaam goed gaan? Hoe kan dit werken?". Bekijk de foto's en jullie snappen wat ik bedoel. 

Ik voelde me echt een suffe toerist toen ik met mijn cameraatje door die armoedige wijk liep waar de huizen op instorten stonden en de mensen daar met z'n allen op de grond zaten en maar naar ons keken vriendelijk lachend zonder of met bruin-gele tanden zeggend "Jambo, Jambo!". Overal stonk het naar verbrand afval: de mensen verbranden hier namelijk hun hoopjes afval gewoon op straat. 

De markt was ook overweldigend: overal kraampjes dicht op elkaar met dezelfde groenten, fruit of kruiden. Het voedsel ligt hier open en bloot en broeierig en de mensen zitten er gewoon middenin, het hier is doodnormaal dat er een fors been tussen de slakroppen gestald wordt... 
We waren hier op dat moment de enige blanken, dus echt iedereen stortte zich op ons en bood ons van alles aan en smeekte zowat of we naar hun kraampjes wilden komen. Een man begon tegen me te praten en zei: Hello, Beyoncé! Ooh, you're so lovely! From Holland? Oooooowh Ven Parsie! Robbeen!". Dit was wel echt lachwekkend. Iedereen, hoe arm ook, kijkt hier televisie en volgt het WK. 
Ik merkte dat Ans al echt gewend is aan de gang van zaken in de stad en hoe je om moet gaan met al die mensen die zich op je storten. Je moet altijd vriendelijk blijven, negeren is echt 'not done'. Dus, we zeggen dan als we gewoon door willen kunnen lopen "Jambo, hapana, asante. Pengine kesho!'.  En dit betekent ongeveer: "Hallo, nee dankjewel. Misschien morgen!' En is ook meteen gerespecteerd en word je met rust gelaten. Iedereen zegt hier zo vaak tegen elkaar "Pengine kesho" wanneer je iets op dat moment niet wilt of omdat men iets op dat moment niet heeft. 

Op straat liepen echt werkelijk waar àlle soorten mensen zoals ik al in mijn vorige blog noemde. Maar nu zag ik ook echt de traditionele 'Africans' met felgekleurde doeken waar kindjes in gedragen worden en de vrouwen met grote zware manden op hun hoofden dragend: dat ziet er zó knap uit! 
Iets waarvan ik denk waaraan ik moeilijk ga kunnen wennen zijn de vrouwen in boerka's. Die zie je hier vrij veel en ik voel me daar toch wat ongemakkelijk bij: je weet niet waar je je blik moet laten... 

We hebben geluncht in de Food Court, waar medewerkers van bedrijven veel komen; dus ook de blanken. Ook hier kon je kiezen uit verschillende soorten keukens en ik heb iets typisch Keniaans genomen: beef biriyani = een enorme berg gekleurde rijst met een soort tomaatachtige saus en stukjes 'beef' en daar kreeg je gek genoeg een hele banaan bij. Vervolgens heb ik een aantal collega's van Ad ontmoet en het kantoor bezocht dat helemaal met  blauw beschilderd is, omdat het een waterbedrijf is. 
Ans en ik zijn vervolgens nog een chique lampenwinkel in gegaan die gerund werd door een Italiaan met gladgestreken haar en drie open knoopjes van z'n strakke witte overhemd en een sterke aftershave lucht. Ik dacht hier ook, eveneens als in "the city mall': het stereotype Afrika beeld van armoede en onderontwikkeldheid is op sommige plekken totaal niet van toepassing. 

Het was leuk om het Afrikaanse stadsleven van Mombasa te zien en te denken bij mezelf van "Yeah, this is the real Africa!', al was het ook wel heftig vanwege de veelheid aan indrukken (en al dat gezweet, halleluja!). 

Vanochtend vroeg hebben Ans en ik yoga gedaan op een balkon met uitzicht op een prachtige Indiaase tempel, want de Aziatische invloeden zijn hier ook volop aanwezig. De zonnegroet, het "ooom" zingen en 'de kaars' kwamen allemaal langs. Was leuk om een keer mee te maken, maar yoga is eerlijk gezegd toch niet zo mijn ding. 

Er lopen hier nu ook heel vaal aapjes door de tuin. Gister waren het er zelfs een stuk of 10. Het is zo gek, leuk en grappig dat die beesies hier gewoon rondhuppelen en zelfs op één meter afstand van je komen. Zie de foto's maar! 

Deze middag hebben Amina (the housekeeper), Ans en ik een typisch traditioneel Afrikaans gerecht gemaakt (men eet hier namelijk veelal s'middags warm): Ugali na mchicha. Dit is een soort spinazie met ui en tomaat die gegeten wordt met kleine hompjes van 'ugali' = maïsmeel met water dat gevormd wordt tot een deeg/rijst-achtige bol waarvan je stukjes afneemt en kneed tot minikommetjes. En die kommetjes vul je dan met spinazie met je vingers en dat eet je dan. Echt een grappige manier van eten en het smaakte goed! 

Ik vond het mooi om te zien hoe Amina met haar mooie krachtige zwarte handen met eten te werk gaat en wat een rust zij uitstraalt. Als wij koken is er toch altijd een hoop spanning en snelheid bij. Bij haar niet... 

Wat een goed relaxed leven heb ik hier toch! De sfeer met Ad en Ans is echt heel gezellig en ze laten me echt thuis voelen.
 Maandag ga ik een eerste meeting van Ad en zijn Keniaanse collega's bijwonen, dan moet ik weer eens aan de slag. Voor nu is het nog relaxen...